Adoptiekantoor vervolg

Om 05:30 ging het 1e biologische alarm af. Na aandringen accepteerde Nick dat hij met een boekje zich nog even rustig moest houden, maar om 06:00 was het echt tijd. De volgorde was natuurlijk nieuw, dus even wennen dat er tijd voor dingen nodig is en dat we niet gelijk naar buiten gaan. Eerst een lekker papje. Yvon kreeg er 4 happen in, morgen maar weer proberen. Ontbijt in het hotel ging natuurlijk beter: vruchten, ei, broodjes etc. Om 09:00 verzamelden we voor weer een tripje naar het adoptiekantoor van provincie Guangdong. Warm en benauwd met zon na regen. Gelukkig was er airco in het busje. Op het adoptiekantoor moesten we vragen van een dame beantwoorden voor de legalisatie, zoals “hoe oud bent u?, wat verdient u? wanneer bent u getrouwd?, hoeveel kinderen heeft u al? Belooft u goed voor Nick te zorgen?”, afijn wat allang in onze dossiers staat. Daarna gingen we een kantoortje verderop in voor registratie, waar een dame vragen stelde, zoals “hoe oud bent u?, wat verdient u? wanneer bent u getrouwd?, hoeveel kinderen heeft u al? Belooft u goed voor Nick te zorgen?”, afijn wat allang in onze dossiers staat.

Ik ging even met Nick met een bal spelen. We werden toen geroepen voor een familiefoto, dus ik moest de bal afpakken. Ik legde nog uit “Nick, we moeten een foto gaan maken, maar we komen zo terug”, maar er ging iets mis bij zijn ontvangst. De foto moest van ons 3-en zijn met het gezicht naar voren, maar Nick had de bal nog in zijn gedachte. Na 9 mislukte foto’s liep ik weg, het had toch geen zin. Maar het dossier moest nou eenmaal met een foto worden aangevuld volgens procedure, dus we deden het nog maar 9 keer. De foto met 1 open oog, 1 wang en de kleinste huig werd hem.

Daarna een middagslaapje, wat nu wel goed ging. Die startte al in de bus, en werd niet onderbroken bij het in bed leggen. Na 1,5 uur wakker maken, want het zou zonde zijn als hij uitgeslapen aan zijn avondslaap zou beginnen.

’s Middags wat rond rondgelopen, een patatje met kip en wat winkeltjes. Voor het eerst de buggy, na de 1e uitleg zag hij het voor de rest van de tijd wel zitten. Yvon maakte een keer een grapje, en daarna werd dat dus de norm: elke bus de hele dag moest worden nagezwaaid. Ook de bus die 500m verderop op de snelweg te zien was. Nick kan nog niet praten, maar wel aanwijzen en “heuh”. Vooral bewegende auto’s zijn interessant. Naast “heuh” heeft hij nog een geluid om iets aan te wijzen. Dat laat hij ons, en de gemeenschap, horen als ik even in de hotelgang op onze verdieping ga zitten om wat te spelen, en Nick wijst weer dat hij om de hoek bij de liften wil gaan kijken nadat ik al nee heb gezegd. Dat bericht wordt wel altijd even onderbroken als een onbekende ineens om de hoek komt lopen. Daarna begint het weer. Helaas wordt hij vrij snel hees, dan zakt het volume tot de helft en moet hij de kracht van communicatie visueel compenseren. Prachtig pirouetten, een rug die flexibel heel ver naar achteren buigt met hoofd vlak langs de neklijn en armen naar beneden strak en net iets naar achteren, gevolgd door een volstrekt nieuwe Riverdance combinatie.

Vanavond wilde Nick ineens wel naast Yvon zitten terwijl ik aande overkant zat. We zaten bij een restaurant voor Chinezen, niet geschikt vor toeristen. Communicatie was gebrekkig. Er was daar maar 1 menukaart. De dames konden Engels, maar minder dan een basis. Na een paar wanhopige minuten voor de dames mochten we in de menukaart kijken en bleken er plaatjes in te staan. We wezen wat aan. Ik vroeg om “Rice?” Vertwijfelde blikken. “Waait Laais?”. Niet begrijpende, maar meer ongeduldige blikken. Toen ze maar naar hun keuken gewezen en “Thank you!” gezegd: doe maar wat. Toen kwam er wel wat uit; “you oldeled 5 dishes, okkeh?”. Geen idee hoe we dat hadden gedaan, maar doe maar. We kregen geen rijst, wel boontjes met knoflook die we nergens op een plaatje hadden gezien en redelijk lekkere kippepoten. Niet de bouten, maar de poten. De klauwen blijken niet veel vlees te hebben. Wat warme haagse hopjes drilpudding (!), hele vette en zoute zachte vogel-bacon en afwaswater-thee.

Nick vond de draaiende glazen plaat met gerechten wel interessant. Dat vonden wij ook, toen alleen nog zijn eigen spullen (beker, bord, lepel) op de plaat stonden, niet meer toen de gerechten er op kwamen. Het “Nee-nee” begint hij steeds beter te begrijpen. Hij ging ons ook dollen, maar dat hadden we later door dan hijzelf. Continu een hand dreigend aan de schaalranden en ons dan aankijken. “Nee-nee”, “nnneee-HEE”, “nnneeeeeee-e-e”, “NEE” etc. Daarna met 2 handen als een dj met 7 draaitafels. Afgewisseld met handen boven zijn stoelleuning en zijn eigen lepel, met de grootste glimogen van die dag die om de volgende reactie vroegen.

Daarna weer badderen met Yvon. Yvon deze keer ook voorlezen. Nick’s reactie maakte dat een korte zaak en snel naar bed. TV aan, laken over de rand om de TV buiten het gezichtsveld te houden en binnen 10 minuten was het stil. Nick ligt nu uitgestrekt met armen boven het hoofd. Van de wereld, maar kennelijk met een veilig gevoel.

Morgen alleen kort naar het politiebureau. Ook daar moeten we dezelfde vragen gaan beantwoorden.