Overdracht!

Guangzhou, 30 juni 2008.

Vandaag was het dan zover. ’s Ochtends ging het weer hard regenen. We horen dat dat bij de tijd van het jaar hoort. Na het ontbijt hadden we geen zin in rondlopen en zijn op de kamer blijven hangen. De jetlag had toch nog voor een bijna slapeloze nacht gezorgd. Om 14:00 verzamelden wij ons in de lobby en stapten de bus in. In het drukke verkeer was het 15 minuten rijden naar het adoptiekantoor. Dat is gevestigd op de 8e verdieping van een kantoorgebouw. In de centrale ruimte waren nog 2 andere koppels uit de US. Later kwamen ca. 6 andere koppels voor hun vervolgafspraak, want deze hadden al nieuwe kinderen bij zich. We kregen te horen van Michael dat de kinderen er nog niet waren. Op de kaart hadden we al gezien dat de kinderen van onze groep ongeveer 5 uur moesten rijden naar dit kantoor vanaf het tehuis. Na ongeveer een kwartiertje kwamen ze met verzorgers uit de lift, en liepen langs ons door de centrale ruimte naar een andere achter een gordijn. Daar werden ze 1 voor 1 weer gehaald voor de overdracht. Nick was, denken we, goed voorbereid op de overdracht, want hij begon tijdens het langslopen al naar ons te wijzen. Wij waren als 2e aan de beurt. Nick kwam gelijk met een grote plastic kerstbal aanlopen en gebaarde “apport”! Waarna wij achter de tussen de groepen mensen stuiterende kerstbal moesten aanhollen. Dat hield hij langer vol dan wij. We krijgen Nick op proef mee voor een dag, waarbij we moesten tekenen voor een goede zorg de 1e 24 uur. We denken dat hij wel zal bevallen, dus morgen bij het verder afwikkelen van papierwerk op hetzelfde kantoor zullen we voor de overdracht tekenen. Dat wordt een langere zit van 30 minuten per adoptiegesprek van onze groep.

De andere kinderen van onze groep zijn beide ook ongeveer 2 jaar en protesteerden ook niet bij de overdracht. Ondanks de drukte en gekrioel hoorden we nauwelijks andere kinderen hard klagen.

Terug met de bus naar de hotelkamer. Na testen lijkt het er op dat hij al zindelijk is, maar we nemen wel voorzorgsmaatregelen. De eerste dag is papa even favoriet voor aan het handje meelopen. De hotelkamer had hij snel gezien en toen gebaarde hij naar de deur. Verkennen! Na 10 minuten kwamen we terug, maar ik moest hem mee trekken om naar binnen te gaan. Hij heeft waarschijnlijk ervaren dat veel zeuren, stampen en mauwen wel helpt om de zin toch te krijgen in zulke situaties. Een 1e slaapje geprobeerd. Had geen zin om zijn sandalen uit te doen, waarschijnlijk nieuw en er trots op. Ik mocht mijn schoenen ook niet uitdoen. Helemaal geen zin in een trappelzak. Na een kwartiertje inspanning van Yvon bleef hij eindelijk liggen, zolang ik maar op het bed naast de zijne lag en een arm door de spijlen hield. Maar hij plukte daarna het hele uur aan de trappelzak. Gordijnen daarna weer open gedaan, het onbekende is er nu vanaf.

Na het aankleden zijn we met de anderen naar het restaurant naast het hotel gegaan. Het lukt hem al met een trainerslepeltje eten naar binnen te werken. Wat er in komt (toch meer dan de helft per lepel!) bijft er in, zijn verhemelte lijkt dicht. Met drinken uit de beker (zuigen aan een rietje lukt nog niet) komt ook al minder dan de helft op zijn slab. Al met al leek het een oorlogsgebied rond Nick. Nick zat lekker aan zijn waterige zee-nasi toen ik hem zijn bekertje water aanbood. Hij keek verheugt, greep de beker en hield het ondersteboven boven zijn bordje. Sommige stukjes eten vertrouwde hij niet, of die waren te moeilijk te kauwen. Die werden netjes, inclusief de rest van de schep, op het tafellaken gelegd. Regelmatig moest ik ook gevoerd worden door Nick. Hij dacht daarbij dat het handiger was de lepel even om te kiepen vlak voor mijn mond, in plaats van er in. En een lol daarbij toen hij het onverwachte resultaat op de grond opnam! Zelfs na de 10e keer was de verrassing nog leuk!

Moe weer aangekomen in de hotelkamer werd er lekker gebadderd met Yvon in de gootsteen. Wat ingesmeerd want Nick krabt zich veel. Na het voorlezen was de trappelzak geen probleem meer. Met zijn vinger werd mij gewezen waar mijn plek was, dus ik moest weer ernaast liggend een arm ter beschikking stellen. Na een kwartiertje was Nick in slaap gevallen.

Morgen 09:00 verzamelen voor weer een bezoek aan het adoptiekantoor.