Zomerpaleis

Zonnig, 10C.

Vandaag zijn we naar het Zomerpaleis geweest. Een "retreat" van ca. 250 jaar oud van 200 ha (400 voetbalvelden), waarvan 2/3 water, waar de keizers in de zomer verbleven. De vele paviljoenen zijn in dezelfde stijl gebouwd als die in de Verboden Stad. Het werd leuk, omdat "Chris" verhalen en achtergronden kon vertellen van die keizers. Waaronder de voorgeschiedenis en intriges die leidden tot de val van het keizersschap in 1911.

's Avonds weer met de groep bij dezelfde Chinees gegeten. Daar kreeg ik de kans "Chris" een paar prangende vragen te stellen.

Het 1-kindbeleid van China is nog steeds net zo actief als voorheen en er is geen verschil in handhaving tussen de steden en het platteland. Doelstelling is het aantal Chinese inwoners te beperken tot een acceptabel (?) niveau. Als ouders toch een 2e kind krijgen, wordt hen een zware boete opgelegd en verliest de vrouw haar baan. Daarnaast wordt hun huis gesloopt (op het platteland) of onteigend (in de stad) en moeten er kosten betaald worden voor scholing van het 2e kind. In de steden en op het platteland zijn "gemeenschappen" (meestal partijleden) die de taak hebben hierop te letten.

Religie is vrij in China, sinds de dood van Mao. Mao had het verboden. Een gevolg van Mao's beslissing was bijvoorbeeld dat een kennis van "Chris", een 67 jarige boeddist, zijn klooster moest verlaten en hem een 76-jarige vrouw werd toegewezen. Daar moest hij gedwongen mee samenleven. Sinds de dood van Mao is slechts 10% van de Chinese inwonenden religieus.

"Chris" is zelf opgevoed in een weeshuis met 2 zussen. Dit naar aanleiding van de ontnomen levens van zijn ouders, die ten tijde van de Culturele Revolutie voor de verkeerde revolutionaire organisatie hadden gekozen. Mao kwam namelijk met een lijst van goedgekeurde revolutionaire organisaties. 10 jaar later, na Mao's dood, werd die beslissing weer ingetrokken. "Chris" studeerde in het weeshuis hard en werd toegelaten tot de universiteit. Daarna werd hij in zijn eigen provincie toegewezen als docent Engels aan een medische faculteit. Omdat hij daar niet alle uren in de week voor nodig had, kon hij daarnaast vrijwilligerswerk doen voor een lokale weeshuis. Ook betrok hij zoveel mogelijk studenten bij het vrijwilligerswerk voor weeshuizen. In 1993 keurde de Chinese staat een wet goed die internationale adoptie regelde en ging hij zich daar mee bezig houden. Hij werkte toen voor een Amerikaanse organisatie, die ook bemiddelde voor Nederlandse adoptieouders, toen Nederland nog geen bilaterale afspraak met China had. Er waren nog weinig regels, zodat elke provincie ze zelf opstelde. "Chris" hielp de internationale organisaties met de regels in zijn provincie, matchte ook ouders bij kinderen en vertaalde alle documenten, onderzoeken en rapporten. Zijn vertalingen werden vertrouwd vanwege zijn werk als docent Engels. Zijn werk kwam in het gedrang en hij kreeg toestemming deze op te zeggen. Hij pushte in zijn provincie voor het gebruik van weeshuizen als facilitaire opvang en begeleiding van de aangewezen adoptiekinderen. Vanwege het soepele verloop in zijn provincie is dat beleid 2 jaar later in geheel China overgenomen. In 1995 kwamen de aanvullende richtlijnen die de regels in China harmoniseerden. Nederland keurde toen ook een afspraak met China goed en "Chris" kwam in aanraking met Meiling. Meiling is sindsdien voor 80% de "sponsor" van zijn werk. Vanaf toen is hij adopties gaan regelen in geheel China, maar het vertalen en matchen is sindsdien niet meer te combineren.

Morgen een vrije dag, dus waarschijnlijk wordt dat geld uitgeven bij het shoppen ...