Tamara's tehuis

25C, zonnig/smog. Er passen maximaal 10 foto's op deze weblog (anders kost het geld), zodat ik eerdere foto's heb verwijderd.

Vandaag het tehuis van Tamara bezocht. Het nieuwe gebouw is sinds september 2005 in gebruik, ter vervanging van het oude.

De rit er naar toe duurde 2 uur. De hoofdweg is een lap beton van 4 banen breed waar geen verkeersregels worden gehandhaafd. De maximale snelheid wordt bepaald door de hobbeligheid van de weg: 80km/u. Iedereen mag er op: voetgangers met duwkarren, veel bussen, enkele auto's, veel rikshas (3-wiel brommers met een bakje voor goederen of personen) en brommers. Voor rikshas gelden geen veiligheidsregels. Ze hebben ook geen identificatie (numerbord) en worden zelf gemaakt. Ik zag een houten kar die volgens mij vroeger voor een muilezel bedoeld was, de berijder zat op de bok en gebruikte een lange stok met een gashendel om een solexmotor, die met een paal aan de kar was vastgemeekt, te besturen. De hoofdweg was 4-baans, maar onze bus gebruikte regelmatig de 3e baan (van de tegenligger). Dit bijvoorbeeld omdat een riksha vanuit een zijstraat er op draaide, de bocht niet haalde en uitweek, een andere brommer opzij dwong, die een bus opzij dwong, die een fietser op de middenberm opzij dwong die wij net wilden inhalen. Heel normaal in dit verkeer, waar iedereen rekening houdt met elkaars mogelijk idioot gedrag. Op de linkerbaan voorsorterende tractors en fietsers, mensen die willen oversteken etc.

De hoofdweg liep ook door dorpen. De huizen lijken alemaal anders en toch hetzelfde. Betonnen flatjesblokken geplaatst in de vorige eeuw met een algemeen onderhoudsachterstand gemeen. Kleine winkels in de beneden "garageboxen", afgedekt met zelfgemaakte golfplaten luifels. De stoep/bestrating ervoor jarenlang niet hersteld en vaak niet bestaand. Veel, vaak oudere, mannen lopend met laadbakken. Poolbiljarten in de open lucht en allemaal een mobieltje. Het is geen land van luie mannen die de dag meditirend en bedachtzaam overleggend met elkaar doorbrengen, zoals in sommige andere Aziatische landen. Fluimen zie je eigenlijk niet zo veel. Het "halen" van achter de huig hoor je genoeg, veel vangen het toch op in een zakdoek of spugen in spuugbakjes met witte kiezels die je overal in de kantoren en hotels ziet. Tussen en in de dorpen gewassen en soms moerasland en rijstvelden met kromme ruggen. Ik zag een man met een rieten hoedje in een bootje een groot soort aalscholver bij de nek uit het water pakken, op zijn bootje trekken en weer in het water gooien. De toelichting die ik vroeg was dat dat een visser was. Hij zou de nek van de hebben afgeknepen, die dan voor hem gaat vissen. Als de vogel bij de visser terugkomt, trekt de visser de vis uit de strot en beloont de de vogel met een kleiner stukje vis. Dat kleiner stukje past dan wel door de afgeknepen nek. De visser neemt de vogel ook mee naar huis.

Yunmeng is niet interessant, een klein betonnen stadje. Daar aangekomen gingen wij naar het nieuwe tehuis voor een korte rondleiding. Mooi, koel gebouw, die ook dienst doet als bejaardentehuis. We kregen een uitleg over de opvang. Kinderen worden zo kort mogelijk gehouden in dit tehuis. Er wordt direct een pleeggezin uitgezocht. Er worden voorwaarden aan de pleegouders opgelegd: gezondheid, opleiding, inkomen, woning, een ouder heeft geen ander werk en een "rijpere" leeftijd. Het pleeggezin krijgt een toelage vergelijkbaar met een normaal inkomen. Wanneer adoptieouders worden gevonden, komen de kinderen ca. 1 week voor de overdracht terug naar het tehuis. Momenteel 17 kinderen in tehuis, vroeger 70. Dit vanwege de adoptietoename na adoptiecontracten met 16 landen.

(Ik moest even onderbreken: ik ga geweldig aan de darmejaculatie)

4 kinderen uit de groep van 7 koppels kwamen voor de overdracht uit dit tehuis, waaronder Tamara. We hebben de centrale speelruimte gezien, daarna zijn we langs de vindplaatsen gereden.

Tamara is gevonden bij de ingang van het voormalige, nu leegstaande, tehuis. Om precies te zijn voor het zwarte hek, 's nachts gesloten, die toegang geeft tot een binnenplaats. Vanaf de binnenplaats is het voormalige tehuis toegankelijk onder de rode poort met hek (ook te zien op de 1e foto).

Geluncht met de groep en 3 verzorgsters en de directeur van het tehuis. Een verzorgster leerde mij een nieuw spelletje: glas met bier en dan proosten met "Ggampee!" en dan het glas in een keer leeg. Dat deed ik haar 3 keer na en toen gaf ik op. Ik had geen zin in een kotsbus terug, maar ik denk dat zij allen op hun bureau gingen slapen. In de Chinese restaurants zijn geen vorken te krijgen, dus de stoken worden steeds beter bediend.

Tamara gaat steeds beter lopen. Nu het bed vasthoudend voor evenwicht. Kruipen gaat ook steeds beter, ze hoeft niet meer continu aangeraakt of toegesproken te worden om de gang er in te houden. Nu de snelheid nog. Een vragende "Mama?" van Yvon wordt goed beantwoord met "Papa!" (Yesss!). Ze kent ook een ander woord, op een hogere octaaf en decibelgehalte uitgesproken: "A-tatata-yaa!", wat zoiets betekent als: "Ik ben boos, heel boos, omdat ik niet krijg wat ik wil en ik zal net zo lang mijn mijn ogen dichtknijpen, keel dichtknijpen achter geperste longen en mijn rug en benen stram houden totdat julie dat begrijpen!". Ze drinkt alleen uit een glas of fles, een voedingsfles met tepel heeft ze nooit willen proberen. We hebben het voorgedaan terwijl ze op onze gezamenlijke buik lag en nu wil ze ook zoenen. Haar timing is nog niet ideaal, dus wij zitten onder het kwijl.