De overdracht (2)

Het eten ging gisteravond goed. Tamara at alles: rijst, noodles, kip, boontjes etc. Ze sloeg het bier af.

Vanochtend weer als groep verzameld bij de Center of Intercountry Adoption of Hubei Province. Daar waren ook de verzorgsters en 3 directeuren van de tehuizen waar de kinderen in deze groep vandaan kwamen. Tamara herkende de verzorgsters meteen, ging lachen, maar kroop "verlegen" toch weg bij ons. De verzorgsters moesten daarom lachen. Bij het invullen van de papieren werd ons een aantal vragen gesteld. "zult u een goede opleiding verzorgen, zult u in goede gezondheid houden, wat gebeurt er als beide ouders werken ...". Chris vertaalde alles. Bij de vraag "Waarom een Chinees kind?" keek ik vragend terug. Chris vroeg mij: "Zeker omdat jullie houden van de Chinese kinderen en de Chinese cultuur?" "Ja, Chris, doe-maa-die-maa!" En Chris vertaalde toen zijn eigen zin. Onze vingerafdrukken en Tamara's voetafdruk werden over onze handtekeningen geplaatst. Het was een stuk rustiger dan de dag ervoor. Er werd door de kinderen nauwelijks gehuild, wat getut en geslapen. Alle kinderen lijken de situatie min of meer te accepteren.

Ter plekke moesten we de Notary Office en deze afhandeling in Yuan betalen. Daarna gingen we als groep naar de Agricultural Banck of China, om de afbetaling van het tehuis aan de provincie Hubei in $ te voldoen. Dat duurde lang, net als alle processen hier. Een Chinese vrouw ging achteraf op Chris schelden. Ze moest een half uur moest wachten op een transactie van 100 Yuan, omdat ze achter ons in de rij stond.

Je merkt, dat veel hier voor de werkverschaffing is en dat "human assets" de bedrijven weinig kost. Er staan meisjes in de hotellobby 12 uur lang achter een karretje om lokale producten aan te prijzen. Ik heb nog niemand bij het karretje geinteresseerde vragen zien stellen. Ik heb er ook totaal geen moeite mee een lepel of wat zout te vragen tijdens het eten, terwijl ik het 5 meter verderop zie staan. Als ik het zelf pakte zou ik hun werkgelegenheid aantasten. In de winkels staan (dus niet zitten, stoelen zijn waarschijnlijk duur) 3 meisjes per kassa. Vanochtend heb ik 8 kopieen gemaakt van papieren. Daarvoor kon ik naar de "business center" in het hotel gaan, waar ze o.a. een kopieermachine hadden staan, uiteraard zonder automatische feeder. Hierom moest elk blaadje apart op het glas gelegd worden. Een maisje mocht van mij het knopje op de kopieermachine indrukken voor elke blaadje en een ander mocht de nietjes er in drukken.

Ik ben trouwens mijn mobieltje kwijt geraakt. Ik denk dat het in de bus van mijn riem is geschoven. Ik kwam er pas achter, toen ik de wekker op mijn mobiel wilde instellen. Toen ik er naar belde kreeg mijn voicemail. Waarschijnlijk is de batterij er al uit getrokken. Overigens heb ik hier op straat totaal geen onbehagen gevoel van stelen, zakenrollen, afzetten of wat dan dan, zoals je in de Nederlandse steden soms wel kan hebben.

's Middags weinig gedaan, een stuk jetlag ingehaald (fout .. daar krijgen we vannacht problemen mee!). Het regende de hele dag, 22C.

Vanaf nu kunnen we ons vooral als toeristengroep gaan voordoen. Voorlopige planning:
Zaterdag naar een beroemde lokale toren
Zondag naar Lake East
Maandag, als het lukt, naar een van de 3 tehuizen van de groep (niet van Tamara)
Woesdag voorbereide documenten ophalen en vliegen naar Peking
In Peking hoeven we alleen de visumaanvraag bij de Nederlandse ambassade te voldoen, toerit te spelen en dan terugvliegen op de dinsdag, 15 november.

(PS: het laden van foto's duurt, net als gisteren, lang. Dat moet per foto vanwege de lage bandbreedte aan deze kant en ze zijn pas een 1/2 na het plaatsen van dit bericht te zien.)