De overdracht

Vandaag om 09:30 verzameld in het hotel. Een gereserveerde bus bracht ons naar de Center of Intercountry Adoption of Hubei Province. Een onopvallend gebouwtje, wel netjes, maar in een doodlopend steegje verstopt in een wat drukker en armer wijkje. We verzamelden in een ontvangstruimte. Enkele kinderen waren nog niet binnen vanwege verkeersproblemen. Toen die binnengebracht werden keek iedereen of hun kind er bij zat. Ik dacht ze te herkennen van de foto, Yvon dacht een ander. Uiteindelijk kreeg Yvon gelijk, omdat ze voor mij toch niet herkenbaar meer is van de eerdere foto's. De kinderen werden eerst naar een aparte ruimte gebracht, we konden ze alleen horen.

Eerst kregen we een toespraak van een afgevaardigde van het centrum. Daarna kregen we formulieren uitgereikt, soort "leenbiljetten", waarmee we na ondertekening beloofden goed voor het kind te zorgen, zolang de procedure nog niet was begonnen. De procedure begint namelijk, zoals gepland, pas morgen. Toen werden een voor een de ouders van de kinderen opgenoemd en werd het kind door de begeleiders uit de aangrenzende ruimte gehaald en overhandigd. Het bleef een uur chaos door luide, luide, luide kelen.

Wij kregen als 3e koppel Tamara overhandigd. ... Eindelijk ... Misschien komt het omdat Tamara met 13 maanden de oudste van het stel was, maar haar keel deed iedereen het meest omkijken. In die chaos kregen we de mogelijkheid de verzorgers enkele vragen te stellen. Er werd uit een dossier voorgelezen hoe vaak ze poepte en hoe laat ze ging slapen etc. Maar dat zou toch veranderen met ons, dus daar heben we geen notities van gemaakt. Tamara kon wel al alles eten, afgewisseld met de papjes, dat hebben we onthouden. We vroegen naar haar historie, maar daar is niets van bekend. Met de herrie wilden we weg en we hadden geen zinnige vragen meer. Tamara bleef vooral schreeuwen, omdat ze de verzorgsters continu in het zicht hield. Haar wegdraaien of handig achter een pilaar manouvreren leidde haar daar niet vanaf.

Om 11:00 kwamen we terug in het hotel. Ik ging met de helften van de koppels naar een apart zaaltje, om alvast formulieren voor morgen in te vullen. "Chris" dicteerde ons een stuk, waarin we "beloofden ... goed voor het kind te zorgen ... goede opleiding ... goede gezondheid ..." etc. Dat moet er blijkbaar staan.

Yvon was alvast naar de kamer gegaan. Tamara heeft na een beetje spelen anderhalf uur geslapen. Om 14:30 zijn we met de groep naar een grote winkel gegaan voor luiers, drinken etc. Het bleek een goede oefening voor mijzelf te worden. Het druppelde wat en we hadden een 2e handse buggy gekocht voor in China. Deze bleek geen regenbescherming-voorziening te hebben. Dus met een hand een paraplu omhoog houden boven het kind, en met de andere hand sturen. Wieltjes die dus toch niet heel soepel zijn, stoepen met diepe voren tussen de tegels, stoepranden zonder schuine voorziening, stof wat modder wordt op de steeds gladder wordende tegels etc. Goochelen dus en de vloeken binnen houden. Ondertussen ging het natuurlijk harder regenen, terwijl wij dachten geen jas nodig te hebben...

Bij de boodschappen zijn we gelukkig gesplitst als groep. Konden we rustiger zoeken naar de benodigdheden en daarna zijn we even naar McDonald's geweest. Tamara zegt "beleefd nee" bij het aanbieden van drinken. Na een tijdje kregen we door, dat ze geen flessen gewend is. Dus we moeten gaan lepelen of andere truukjes verzinnen.

Na de middag lijkt ze ons al wat te accepteren. Het protesteren wordt wat minder en er wordt wat meer gehangen. Vanavond gaan we gezellig met Tamara naar het hotelrestaurant, de volgende test ...